E-angielski.com

Krótkie opowiadanie na temat wiecznie niezadowolonego przyjaciela...

Let me tell you a few words about my friend Tom. He is 16 years old, and he is always very emotional. Every time I see him, he is either sad or angry. When he wakes up in the morning, he is grumpy, and when he goes to school, he seems to be always tired. Whenever he visits us, he is constantly complaining about something. No matter what happens, he is always whining and railing at everything. A few weeks ago, he didn't pass a test, so he got so furious that he started screaming. Our teacher asked him to sit down and calm down. Then he was very embarrassed because everyone was looking at him. And I think some people were actually laughing at him.

I have learned a lot about myself by watching him lose his temper. When I see how foolish he looks when he gets angry, I tell myself that I will have self-control and not lose my temper ever. I am learning patience. It is difficult, but not impossible. I know people feel terrible and guilty after losing their temper, including him. Tom sometimes comes to my place and asks me why people don't like him. And I wonder then, why do I like him? I do not enjoy being around people who are always getting angry, but there is something about him that makes him is so special. He has been my friend for ages now, and I know I can trust him. I only wish he smiles more often.

Tłumaczenie opowiadania na język polski

Pozwól, że opowiem ci kilka słów o moim przyjacielu Tomie. Ma 16 lat, i jest zawsze bardzo emocjonalny. Za każdym razem, gdy go widzę, jest albo smutny, albo zły. Kiedy budzi się rano, jest zrzędliwy, a kiedy idzie do szkoły, zawsze wydaje się być zmęczony. Za każdym razem, gdy nas odwiedza, ciągle na coś narzeka. Bez względu na to, co się dzieje, zawsze jęczy i narzeka na wszystko. Kilka tygodni temu nie zdał testu, więc tak się wściekł, że zaczął krzyczeć. Nasz nauczyciel poprosił go, żeby usiadł i uspokoił się. Potem był bardzo zażenowany, bo wszyscy na niego patrzyli. I myślę, że niektórzy ludzie naprawdę się z niego śmiali.

Wiele się o sobie dowiedziałam, obserwując, jak traci panowanie nad sobą. Kiedy widzę, jak głupio wygląda, gdy się złości, wmawiam sobie, że będę miał kontrolę nad sobą i nigdy nie stracę panowania nad sobą. Uczę się cierpliwości. To jest trudne, ale nie niemożliwe. Wiem, że ludzie czują się okropnie i winni po utracie temperamentu, w tym on. Tom czasami przychodzi do mnie i pyta, dlaczego ludzie go nie lubią. I zastanawiam się wtedy, dlaczego go lubię? Nie lubię być z ludźmi, którzy zawsze się gniewają, ale jest w nim coś, co czyni go tak wyjątkowym. Jest moim przyjacielem od wieków i wiem, że mogę mu zaufać. Chciałabym tylko, żeby częściej się uśmiechał.