Spis treści
Opis czasów Present Simple oraz Present Continuous. Gramatyka języka angielskiego nie jest trudna, szczególnie jak tak dokładnie opisujemy wszelakie różnice i podobieństwa między czasami teraźniejszymi. Wiele przykładów czy wskazanie typowych słów dla czasów pozwala na lepsze zrozumienie użycia czasu w danej sytuacji.
Praktyka czyni mistrza, czyli jak zwykle, to każdego z tematu jest wiele interaktywnych ćwiczeń i testów, dzięki którym sprawdzimy czy zrozumieliśmy dany temat.
Oba czasy, czyli Present Simple oraz Present Continuous używane są do opisów czynności odbywających się w czasie teraźniejszym. Istnieją jednak pewne różnice w sposobie ich zastosowania.
Przede wszystkim musimy zapamiętać, że Present Simple (ten z do/does i końcówką s w trzeciej osobie) stosuje się dla czynności, które są wykonywane regularnie, powtarzają się
I work every day. Pracuje codziennie [czynność powtarzana każdego dnia]
Czas Present Continuous (odmiana be, czasownik z ing) z kolei opisuje czynności, które wykonywane są w danej chwili, obecnie.
I am working now. Teraz pracuję [w tej chwili właśnie pracuje, nie ma znaczenia czy chodzę codziennie do pracy, akcent na to co się dzieje teraz]
Przeanalizujmy kilka kolejnych zdań:
I go to school every day. (Present Simple) [codziennie chodzę do szkoły - powtarzalna czynność]
I am going to school at the moment. (Present Continuous) [co robisz? idę właśnie do szkoły, jestem w drodze do szkoły - użyto konstrukcji be going to]
I always drink coffee for breakfast and tea for dinner. (Present Simple) [zawsze piję kawę na śniadanie i herbatę do obiadu - taki mam zwyczaj]
I am drinking coffee with my mum now. (Present Continuous) [w tej chwili piję kawę z mamą]
I never wear pink clothes. (Present Simple) [nigdy nie noszę różowej odzieży - taki mam zwyczaj, nie lubię, itd]
I am not wearing anything pink right now. (Present Continuous) [nie mam teraz na sobie nic różowego, może normalnie lubi, ale teraz nie ma założego niczego w kolorze różowym]
Poniżej opiszemy dokładnie jak tworzyć zdania w każdym z czasów, teraz jeszcze podsumowanie do czego ich używać.
Krótko mówiąc, Present Simple jest używany w przypadku sytuacji, które nie mają miejsca w momencie, gdy o nich mówimy, są stałymi zwyczajami, a Present Continuous jest używany do opisywania sytuacji, które mają miejsce w momencie, gdy o nich wspominamy. Oczywiście jest to znaczne uproszczenie, poniżej przy opisach teorii dotyczącej czasów wspominamy o innych zastosowaniach.
Present Simple |
Present Continuous |
---|---|
mówienie o faktach |
mówienie o tym, co dzieje się w tej chwili. |
mówienie o zjawiskach natury |
mówienie o planowanych wydarzeniach |
mówienie o powtarzających się wydarzeniach |
mówienie o rzeczach, które nas denerwują. [wyjątkowe użycie always z continuous |
mówienie o rozkładach zajęć |
|
mówienie o uczuciach |
|
dawanie rad |
|
Zanim przejdziemy do opisu poszczególnych czasów, kilka dodatkowych słów wyjaśniających informacje z tabelki na temat Present Simple vs Present Continuous
W tej części pragnę wspomnieć, iż formalnie język angielski według językoznawców rozróżnia dwa podstawowe czasy: teraźniejszy i przeszły [present i past]. Czas przyszły to nic innego jak konstrukcje gramatyczne, służące do wyrażanie przyszłości. W poniższej części postanowiłem dość w prosty sposób zobrazować użycie czasu teraźniejszego i ukazać jego prototypowe znaczenie.
Present Simple Vs Present Continuous
Użycie czasów Present Simple i Present Continuous
a) Present Simple:
Present Simple używamy w następujących sytuacjach:
It takes me five minutes to go to school. Potrzebuję pięciu minut aby dojść do szkoły.
I smoke five cigars a day. Palę pięć cygar dziennie.
I understand you. Rozumiem cię.
Inne czasowniki to:
consist, agree, understand, assume, believe, belong to, contain, disagree, feel, feel, hate, know , hope, like, own, resemble, regret, smell.
She goes up to the man and asks..Podchodzi do tego mężczyzny i pyta…
Peter passes the ball to Mark. Piotr podaje piłkę do Marka.
I always drink milk before sleeping. Zawsze piję mleko przed snem.
It says danger. Niebezpieczeństwo.
I enclose my photo( in a letter). Dołączam swoje zdjęcie( w liście).
This film starts at 9 o’clock. Ten film zaczyna się o dziewiątej.
p>
b) The Present Continuous
The present continuous jest używany do czynności odbywającej się w chwili obecnej. Jest to tak zwane użycie prototypowe
I can't speak to you now. I am taking a shower.
I am writing a fascinating book about music. Piszę fascynującą książkę o muzyce.
Komentarz (W powyższym przykładzie pisanie książki odbywa się w zamkniętej teraźniejszości tzn. że autor zaczął pisać daną książkę ale jeszcze jej nie skończył, jest w trakcie pisania, niekoniecznie pisze ją w chwili mówienia do kogoś)
Prices are growing. Ceny rosną.
We are moving to London next week. W przyszłym tygodniu wyjeżdżamy do Londynu.
Put on your coat ! I am taking you for a walk. Włóż płaszcz ! Zabieram cię na spacer.
I come into the class and I see that you are writing something. Wchodzę do klasy i widzę, że coś piszecie.
Komentarz (W powyższym przykładzie opisana jest czynność krótsza na tle czynności dłuższej tzn. Kiedy wchodzę do klasy to jest to czynność, która trwa chwilę, następnie spoglądam to też jest chwilowe widzę ze piszecie. Pisanie to jest już dłuższa czynność)
You are always losing your key. Ty ciągle głupisz klucze
Czyli podsumuwując:
Present Simple używamy
Budowa:
Osoba + czasownik
Liczba pojedyncza | Liczba mnoga | ||
I | like | We | like |
You | like | You | like |
He | likes | They | like |
She | likes | ||
It | likes |
Jak widać, w trzeciej osobie liczby pojedynczej (czyli z he, she oraz it) do czasownika w podstawowej formie dodajemy końcówkę “s”.
She works every day
Proszę pamiętać, że 3 osoba to również imię:
Monica reads lots of books
Poniżej kilka podstawowych zasad dodawania końcówki s do czasowników:
Czasem zamiast „s” dodajemy „es”, ale tylko jeśli czasownik w podstawowej formie kończy się na
-ch, -sh, -x, -ss lub -o, na przykład:
W czasownikach zakończonych na „y”, które to „y” jest poprzedzone spółgłoską, jest odrobinę więcej pracy, ponieważ przed dodaniem końcówki „es” owe „y” należy zamienić na „i”, na przykład:
Należy pamiętać, że tę zasadę stosujemy tylko, jeśli przed „y” znajduje się spółgłoska. Jeśli natomiast występuje samogłoska, wtedy „y” zostaje i dodajemy „s”, na przykład:
Wszystkie wymienione wyżej zasady co do stosowania końcówek „s”, „es” oraz „ies” dotyczą tylko 3 osoby liczby pojedynczej.
Końcówki „s”, „es” lub „ies” dodajemy do czasowników tylko w zdaniach twierdzących.
Wyjątek, czyli czasownik, który w 3 os. l.p. wygląda zupełnie inaczej, a nie dodajemy jedynie końcówki jak do innych czasowników:
Na przykład:
can (potrafić, móc) -> (w 3 os. l.p.) can (czyli się nie zmienia, a nie jak logika wskazuje: cans)
Przykłady z czasownikami modalnymi:
Ale uwaga! Czasownik „need” (również modalny) w 3 os. l.p. w twierdzeniach (w przeczeniach i pytaniach forma podstawowa) ma na końcu „s”, np. She needs this job. (Ona potrzebuje tej pracy.)
Budowa.
Żeby zadać pytanie w j. polskim używamy słówka „czy”, np. „Czy lubisz sporty?” albo „Czy chodzisz na basen w każdy piątek?”. W j. angielskim istnieje tak jakby odpowiednik naszego „czy”, które musi zawsze znajdować się na początku pytania (zupełnie jak w j. polskim). Jednak w j. angielskim istnieją dwie wersje „czy”, wersja „Do” dla 1 i 2 os. l.p. oraz 1, 2 i 3 os. l.m. i wersja „Does”, która ma zastosowanie tylko dla 3 os. l.p.
Przykłady:
Jeśli tworzymy pytania w czasie Present Simple, czasownik zawsze jest w formie podstawowej niezależnie od tego czy mowa o 1. czy 3. osobie. Jedyne o czym należy pamiętać w tworzeniu pytań to to, że:
Prościzna, ponieważ tutaj nawet nie potrzebujemy naszego „czy”, tylko robimy inwersję wykorzystując czasownik modalny, czyli:
Żeby zbudować zdanie przeczące, wystarczy do osoby dodać odpowiednio „don’t” (wszystkie osoby oprócz trzeciej osoby liczby pojedynczej) lub „doesn’t” (tylko 3 os. l.p.), a następnie umieścić czasownik w podstawowej formie.
Powyższe określenia czasu znajdują się między podmiotem a czasownikiem. Natomiast złożenia z wyrazem "every" np.:
a także:
występują na końcu lub na początku zdania. Przykłady:
State verbs describe a state or situation, and are not usually used in continuous tenses. Poniższych czasowników zwykle nie używamy w czasie present continuous, tzn. nie dodajemy do nich końcówki –ing. Występują one głównie w czasie present simple.
Examples:
Warto zapamiętać te czasowniki, ponieważ w sytuacji kiedy np. na sprawdzianie mamy napisać czasowniki w zdaniach w czasie P.Simple lub P.Continuous, a nie jesteśmy pewni w jakim czasie napisać dany czasownik, czasem wystarczy zauważyć, że np. „love” nie używamy w czasie present continuous, a więc będzie to na pewno czas present simple. Tym samym unikniemy błędu i straty cennych punktów.
Budowa.
Osoba (podmiot) + czasownik „to be” w odpowiedniej formie czasu teraźniejszego + czasownik z końcówką -ing
Przykłady:
Jak widać, tworzenie tego czasu jest banalnie proste. Bierzemy wykonawcę czynności (podmiot), dobieramy mu odpowiednią formę czasownika być, dalej czasownik z końcóweczką -ing, może jakaś reszta zdania i zrobione.
Jak dodawać prawidłowo końcówkę –ing do czasowników w czasie Present Continuous?
Otóż jest to całkiem proste – należy jedynie zapamiętać kilka trików, a nigdy nie popełnisz błędu. Generalnie kiedy chcemy utworzyć czasownik z –ing na końcu to po prostu to –ing dodajemy do czasownika w podstawowej formie i już, np. sing + ing = singing, work+ing = working, try + ing = trying, study + ing = studying itd.
W czasownikach jednosylabowych (czyli w wyrazie znajduje się tylko jedna samogłoska – tu uwaga, „h” w j. angielskim jest spółgłoską!), które kończą się spółgłoską, poprzedzoną samogłoską, która jest poprzedzona spółgłoską (samogłoska znajduje się pomiędzy dwoma spółgłoskami), ostatnią spółgłoskę w wyrazie podwajamy i dodajemy –ing:
Kiedy czasownik kończy się na podwójne –e, nie opuszczamy –e:
Kiedy czasownik kończy się na –l, podwajamy to –l i dodajemy –ing:
Należy pamiętać, że w wyrazach zakończonych na „-y” bez względu na to, czy przed –y znajduje się samogłoska czy też spółgłoska, nic nie robimy, tylko dodajemy –ing (nie kasujemy tego –y!):
Pamiętaj, że istnieją czasowniki, z którymi nie tworzymy formy –ing! Mówiliśmy o nich w czasie Present Simple. Przypominam je:
Do powyższych czasowników nigdy nie dodajemy końcówki –ing!
Tworzenie pytań sprowadza się do zamienienia miejscami czasownika „to be” z podmiotem:
zaimek pytający + odpowiednia forma czasownika "to be" w czasie teraźniejszym ("am", "is", "are") + podmiot + czasownik z końcówką -ing + reszta zdania (z opuszczeniem części, o którą pytamy)
zaimki pytające:
Przykłady pytań szczegółowych:
podmiot + odpowiednia forma czasownika "to be" w czasie teraźniejszym ("am", "is", "are") + "not" + czasownik z końcówką –ing
Skróty, które można używać:
Ważnym elementem poprawnego stosowania czasu Present Continuous jest zrozumienie, że odnosi się on przede wszystkim do czynności i zdarzeń tymczasowych, które już się rozpoczęły a jeszcze nie zakończyły. Pojęcie tymczasowości pozwala nam łatwo odróżnić ten czas od czasu Present Simple gdzie opisywane zdarzenia są stałe. Kontrast pomiędzy czasami Present Simple i Present Continuous jest często trudny do zaobserwowania dla Polaków ze względu na brak podobnych konstrukcji w języku polskim. Zauważ, że po polsku zdania I live in Warsaw oraz I'm living in Warsaw brzmią dokładnie tak samo.
Pomocne w określeniu, z którym czasem mamy do czynienia są niektóre wyrazy sygnalizujące użycie jednego z czasów. Najbardziej charakterystyczne dla czasu Present Continuous są wyrazy takie jak: now, at the moment, at present, this week/this month/this year, still, today, tonight, nowadays, these days, etc.
I am talking with her now. – Teraz rozmawiam z nią.
He is always getting late! – On zawsze się spóźnia!
I am going to the cinema tonight. – Dziś wieczorem wybieram się do kina.
Określenia czasu, które wskazują na czas Present Continuous:
W języku angielskim pewne czasowniki opisują wyłącznie stany i dlatego nie posiadają formy continuous. Do tej grupy należą czasowniki związane z:
Uwaga: czasowniki think, consider oraz expect mogą przyjmować formę continuous kiedy odnoszą się do czynności samej w sobie.
Na przykład:
Uwaga: czasowniki związane ze zmysłami mogą przyjmować formę continuous, lecz następuje wtedy zmiana ich znaczenia.
Uwaga: czasownik have może przyjmować formę continuous w wyrażeniach takich jak: have a bath, have a lunch, have fun, have a good time, have a nap etc.